Τα Τσέρια βρίσκονται 36 χιλ. περίπου ανατολικά της Καλαμάτας. Είναι χτισμένα στους πρόποδες του Ταϋγέτου, του ψηλότερου όρους της Πελοποννήσου και σε υψόμετρο 600-750 μέτρα. Πότε χτίστηκαν δεν είναι εξακριβωμένο. Από χρονολογίες όμως (Πύργος Κουκέα. Σε άλλα σπίτια 1818) φαίνεται πως τα σημερινά παλαιά σπίτια χτίστηκαν μετά το 1800. Για την ονομασία υπάρχουν δύο εκδοχές:

Το έδαφος είναι ορεινό. Κύρια προϊόντα σήμερα είναι το λάδι και λίγα κτηνοτροφικά (τυρί, αρνιά, κατσίκια). Ανατολικά είναι η χαράδρα του Βυρού βάθους 500 μέτρων που φθάνει μέχρι την Καρδαμύλη. Νότια και Δυτικά έχει ανοικτό ορίζοντα ενώ από το Βορά προστατεύεται από βουνά ύψους 1000-1500 μέτρων. Τα Τσέρια αποτελούνται από 6 συνοικισμούς που στην απογραφή του 1981 είχαν 253 κατοίκους. Οι μόνιμοι κάτοικοι τότε ήσαν 150 περίπου.

Οι 6 συνοικισμοί είναι:

Πριν το 1940 οι κάτοικοι ήταν 650. Μετά το 1945 άρχισε η μετακίνηση των κατοίκων για την Αθήνα και η μετανάστευση για Αυστραλία, Αμερική, Γερμανία.

ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΩΝ

Ο συνοικισμός αυτός ονομάστηκε «Γιατρέικα» επειδή στα πολύ παλιά χρόνια εγκαταστάθηκαν εκεί απόγονοι των Ιατρών ή Μεδίκων (Medici = Ιατροί) που ήρθαν από άλλα χωριά της Μάνης. Κατά μίαν παράδοση οι πρόγονοι των Μεδίκων κατάγονταν από τη Φλωρεντία. Μέχρι το έτος 1950 υπήρχε και επώνυμον γιατρού με την ονομασία Ηλίας Γιατράκος.

Από το 1800 μέχρι το 1815 Μπέης της Μάνης ήταν ο Μούρτζινος που είχε έδρα την Καρδαμύλη. Ο Μούρτζινος είχε διορίσει τοπάρχη των Τσερίων το Δημήτρη Κουβαρέα ή Μούκια. Ο Μούκιας είχε δύο αδέλφια τον Ξάνθο, που ήταν αγαθός και απλοϊκός και το Μαγγλάρα που δεν ήταν ούτε καλός ούτε κακός.

Στο συνοικισμό που έμενε ο Μούκιας με τα αδέλφια του έμενε και μια οικογένεια Σκριμιζέων που είχε τρία αγόρια και το μεγαλύτερο ήταν 15 χρονών. Στα Πάνω Τσέρια - μεγάλος συνοικισμός που απέχει 15-20 λεπτά - έμεναν οι αδελφοί Σκριμιζέοι που ήταν συγγενείς εξ αγχιστείας με τους Κουβαρέους και είχαν κτηματικές διαφορές. Μια ημέρα ο Μαγγλάρας πήγε στα Πάνω Τσέρια και φιλονίκησε με τους Σκριμιζέους οι οποίοι και τον εσκότωσαν. 1/4ταν ο Μούκιος έμαθε το σκοτωμό του αδελφού του πήγε στα Πάνω Τσέρια, είδε το πτώμα του αδελφού του και αφού το φασκέλωσε με τα δυό του χέρια έφυγε αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση.

Από το κόψιμο των λαιμών των παιδιών ο συνοικισμός ονομάστηκε «Κοψολαιμέικα».

Σημείωση:

Πέρασαν μερικά χρόνια και οι οικογένειες των Σκριμιζέων και Κουβαρέων συμφιλιώθηκαν. Το Σκριμιζάκι που είχε γλυτώσει από τη σφαγή είχε γίνει 20 ετών και ο Μούκιας το πήρε πρωτοπαλίκαρο και το είχε πάντοτε μαζί του στις λεηλασίες των χωριών. Δεν του είχε όμως εμπιστοσύνη και το έβαζε πάντοτε να πηγαίνει μπροστά και αυτός πίσω του είχε έτοιμο το καριοφίλι του να το χτυπήσει, αν αντιλαμβανόταν ότι ήθελε να τον σκοτώσει.

Την εποχή εκείνη ήταν συνηθισμένες οι λεηλασίες των χωριών του ανατολικού Ταϋγέτου. Πηγαίνοντας για μια τέτοια λεηλασία ο Μούκιας με τα παλικάρια του, κάθησαν να ξεκουραστούν σε μια τοποθεσία του Ταϋγέτου τα Γούπατα. Τι Σκριμιζάκι είπε στο Μούκια να κοιτάξει πίσω του για να ιδεί μια καρδερίνα που καθόταν σ ένα βράχο. Ο Μούκιας γύρισε να κοιτάξει και τότε το Σκριμιζάκι τον πυροβόλησε με το καριοφίλι του και τον σκότωσε. Έτσι εκδικήθηκε τη δολοφονία των αδελφών του.

Από το 1960 με απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε «Καταφύγιον» γιατί στη Ν.Α. άκρη του υπάρχουν σπηλιές που λέγονται «Καταφύγγια» (Καταφύγια). Στις σπηλιές αυτές κρύβονταν στα παλιά χρόνια οι κάτοικοι για να προφυλαχτούν από τους πειρατές.

Από το 1960 με απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε «Πεδινό» επειδή είναι χτισμένος σε πεδινή τοποθεσία.

ΠΟΤΕ ΚΑΤΟΙΚΗΘΗΚΕ Η ΠΕΡΙΟΧΗ

Κατά το Γάλλο μεσαιωνοδίφη Bouchon η Καπετανία της Ανδρούβιστας τον 16^ο αιώνα αποτελείτο από 8 χωρία ή κατοικημένους τόπους ...Ceria di Αrdouvista... Τσέρια της Αρδούβιστας (Ανδρούβιστας). Από τις μαρτυρίες αυτές πληροφορούμεθα ότι υπήρχαν τα Τσέρια, όχι όμως με τη σημερινή μορφή των 6 συνοικισμών αλλά ως κατοικημένος τόπος. Οι 10 οικογένειες του οικισμού φαίνεται ότι ζούσαν στις τοποθεσίες «Αι-Γιάννη» και «Αλεμαγκή» όπως μαρτυρούν τα σημερινά ερείπια μερικών πέτρινων οικιών στις περιοχές αυτές. Τα Τσέρια άρχισαν να γίνονται συνοικισμοί τα τελευταία χρόνια του 17^ου αιώνα όταν από την απέναντι περιοχή της Αρδούβιστας πολλοί κάτοικοι ήρθαν και κατοίκησαν στην περιοχή και άρχισαν να κτίζουν σπιτάκια σε διάφορα μέρη της περιοχής.

Τότε φαίνεται ότι μερικές οικογένειες εγκαταστάθηκαν στις τοποθεσίες «Λεκάνι» και «Μπρέτσαπο» και έκτισαν 4-5 σπίτια. Οι τοποθεσίες αυτές είναι ζεστές το χειμώνα.

Στο Λεκάνι υπάρχει μια ανοιχτή σπηλιά στη βάση του γκρεμού και εκεί είναι τα ερείπια δύο σπιτιών που ανήκουν στους κληρονόμους των οικογενειών Σταυριανέα και Φωκέα. Κάτω από την ανοιχτή σπηλιά υπάρχει μία πολύ μικρή με ένα σκαφίδι με νερό από κατασταλάγματα. Σήμερα η είσοδός της έχει κλείσει από προσχώσεις και βάτα. Δυτικότερα περί τα 300 μέτρα, στο Μπρέτσαπο, μέσα σε μια ανοιχτή σπηλιά υπάρχουν τα ερείπια του Ταβουλαριδέικου ελαιοτριβείου και ακόμη δυτικότερα 50 μέτρα στο φρύδι ενός γκρεμού υπάρχουν τα ερείπια ενός σπιτιού γνωστού με την ονομασία «Πυργάκι» που ανήκει στους κληρονόμους της οικογένειας Ταβουλαρέα.

Στο τέλος του 19^ου αιώνα - στο 1895 - στην περιοχή Λεκάνι έμεναν 3-4 οικογένειες. Στο βορεινό τμήμα της ίδιας χαράδρας του Βιρού και 100 μέτρα περίπου χαμηλότερα από το συνοικισμό «καταφύγιο» βρίσκονατι 2 σπηλιές με την ονομασία «Καταφύγ{γ)ια». Οι σπηλιές αυτές βρίσκονται σε δύσβατο μέρος, προστατεύονται μπροστά από τοίχο και στο εσωτερικό έχουν πρωτόγονες δεξαμενές (στέρνες) που καταστάλαζε νερό. Σ αυτές κατέφευγαν από δύσβατο μονοπάτι για να προστατεύονται από εχθρικές επιδρομές πειρατών, Τούρκων. Ο Νικήτας Νιφάκης (1748-1818) στη χορογραφία της Μάνης (τέλος του 18^ου αιώνα) σημειώνει τα χωρία που απαρτίζουν την Καπετανία ως εξής: